UNESCO Werelderfgoed Japan

Mount Fuji is met zijn 3.776 meter de hoogste berg van Japan en een internationaal symbool voor Japan. Als sinds de 11^e eeuw wordt de Fuji berg weergegeven in de Japanse kunst en de vulkaan is tot de dag van vandaag nog steeds een inspiratiebron voor kunstenaars en dichters.

In de 12^e eeuw was Mount Fuji het centrum van ascetisch Boeddhisme. Voor de Japanners is de Fuji vulkaan nog steeds een heiligdom en op de bovenste 1500 meter zijn dan ook verschillende pelgrimsroutes en kraterheiligdommen te vinden.

Een bekend Japans gezegde luidt: “hij die Mount Fuji éénmaal beklimt is een wijs man, hij die twee keer naar boven gaat is een dwaas”. De beklimming van de Fuji berg staat namelijk niet bekend om de mooie route of schoonheid van de natuur. Het is een zware en behoorlijk lange klim, maar toch wordt het elke zomers door duizenden mensen gedaan.

De Fuji vulkaan is nog steeds actief en voor het laatst uitgebarsten in 1707.

In Nara ligt het Horyu-ji gebied, dat bestaat 48 houten bouwwerken die in de omgeving van twee tempels staan: de Horyu-ji tempel en de Hokki-ji tempel. Sommigen van deze houten bouwwerken stammen uit de 8^e eeuw, daardoor behoren ze tot de oudste bewaard gebleven houten bouwwerken ter wereld. Daarnaast weerspiegelen de bouwwerken een belangrijke periode van de eerste Boeddhistische architecturale invloeden op de Japanse cultuur. Hierdoor werd het Boeddhisme als religie ook geïntroduceerd in Japan.

In het noordwesten van Kyushu, in de Nagasaki en Kumamoto prefecturen liggen 12 verborgen Christelijke componenten: 10 dorpjes, de ruïne van kasteel Hara en de Oura kathedraal. Allemaal daterend uit de 17^e tot 19^e eeuw. Deze verborgen componenten getuigen van unieke culturele tradities die werden uitgevoerd door verborgen Christenen die in het geheim hun geloofsovertuiging overdroegen tijdens de periode van het verbod.

In 1614 werd het verbod op het Christelijk geloof ingevoerd in Japan. Christelijken over heel Japan verborgen zich en trokken van plek naar plek in de regio’s Nagasaki en Kumamoto. De 10 dorpjes, die uiteindelijk zijn opgebouwd over de jaren heen liggen allemaal aan de kust of op nabijgelegen eilandjes ver van de grote steden.

Pas in 1865 werden een aantal van de verborgen Christelijke dorpen teruggevonden. Vlak daarna in 1873 werd het verbod opgeheven en werden de verborgen dorpen, het kasteel en de kathedraal symbool van de heropleving van de Christendom van Japan.

​In het jaar 1105, tijdens de Heian Periode, werd Hiraizumi gekozen als verblijfsplaats van de noordelijke tak van de Fujiwara familie. De Fujiwara familie was toen der tijd de machtigste clan in Japan. Langzaam aan groeide Hiraizumi tot een stad met een bruisende cultuur en veel politieke macht. Zoveel politieke macht zelfs, dat het een rivaal van de hoofdstad Kyoto was.

In het jaar 1189 werd Hiraizumi echter verwoest door Minamoto Yorimoto, de man die vlak daarna de eerste Shogun (legerleider en opperbevelhebber) van Japan werd. De reden dat Yorimoto Hiraizumi verwoeste was dat hij op zoek was naar zijn broer en rivaal Yoshitsune, die in Hiraizumi onderdak had gekregen van de Fujiwara familie. De stad is daarna nooit meer zo goed opgebouwd als dat het toen was, maar in de omgeving zijn nog steeds tempels, tuinen en ruïnes terug te vinden van het voormalige Hiraizumi.

Het vredesmonument in Hiroshima of de Atoombomkoepel is een gebouw dat sinds 1996 op de Werelderfgoedlijst van UNESCO staat. Het is een van de weinige grotere gebouwen die overeind zijn blijven staan na de atoombomaanval op Hiroshima van 6 augustus 1945.

Na de explosie is er lange tijd discussie geweest of de ruïne niet moest verdwijnen. Tegenstanders van het behoud ervan wilden niet dat de Japanse bevolking (en dan vooral die van Hiroshima) dagelijks met de verschrikkelijke feiten en de gevolgen daarvan zouden worden geconfronteerd. Pas in de jaren zestig werd definitief besloten het gebouw te laten staan. Het is sindsdien uitgegroeid tot gedenkplaats voor het bombardement waarbij bijna de gehele stad verwoest werd. Het gebouw is ontworpen door de Tsjech Jan Letzel en werd in april 1915 geopend. Het werd Hiroshima Prefectural Commercial Exhibition genoemd.

In het jaar 794 werd de stad Kyoto gebouwd naar het model van de hoofdsteden van oud China. Vanaf de oprichting van de stad tot halverwege de 19^e eeuw was Kyoto de hoofdstad van Japan. Meer dan 1000 jaar was Kyoto het middelpunt van de Japanse cultuur en de aristocratische maatschappij die zich rond het keizerlijk hof verzamelde. De kunst van de Japanse houten architectuur en de Japanse tuinen die zich in Kyoto ontwikkelde heeft de tuinarchitectuur over de hele wereld beïnvloed.

De historische monumenten van oud Kyoto bestaan uit 17 componenten, 13 tempels, 3 schrijnen en 1 kasteel, die zich bevinden in Kyoto, Uji stad en Otsu stad. Onder deze 17 componenten zijn een aantal bekenden; de Kiyomizu-dera tempel, de Tenryu-ji tempel, Kinkaku-ji tempel, de Ryoan-ji tempel en het Nijo kasteel. Buitenom het Nijo kasteel zijn alle monumenten van oud Kyoto religieuze plekken.

​

Het eiland Itsukushima, beter bekend als Miyajima, ligt in de Japanse Seto binnenzee. Miyajima betekend letterlijk; tempeleiland. Het eiland is onderdeel van de stad Hatsukaichi, in de prefectuur Hiroshima. De eeuwen oude Itsukushima schrijn en de rode poort (torii), die met vloed op het water lijkt te zweven zijn de hoogtepunten van het eiland. Het tempelcomplex bestaat uit meerdere gebouwen, waaronder een gebedszaal, een hoofdhal en een Noh Theater podium.

Miyajima heeft een lange geschiedenis als een heilige plek voor het Shintoïsme. In 811 werd de Itsukushima schrijn en daarbij ook het eiland ontdekt, maar er zijn vermoedens dat het al in 593 is opgericht. De grond van het eiland werd beschouwd als heilig en gewone mensen mochten niet op het eiland komen.

Sinds de 6^e eeuw is de schrijn meerdere malen vernield en opnieuw opgebouwd. De huidige schrijn dateert uit de 16^e eeuw, maar het ontwerp is al sinds de 12^e eeuw onveranderd gebleven.

​

De Iwami Ginzan zilvermijn ligt in het zuidwesten van het eiland Honshu en bestaat uit een cluster van bergen. De bergen zijn rond de 600 meter hoog en worden afgesneden door diepe rivierdalen. Verspreid over dit gebied liggen archeologische overblijfselen van grootschalige mijnen, mijnbouwnederzettingen en smelt- en raffineerlocaties die tussen de 16^e en 20^e eeuw actief waren.

Ook zijn er in dit berglandschap nog verschillende routes terug te vinden, die gebruikt werden om zilvererts te vervoeren naar de kust en havensteden, vanwaar het werd verscheept naar Korea en China.

De mijnen brachten de massaproductie van zilver en goud opgang in Japan en hebben daarmee een belangrijke bijdrage geleverd aan de economische ontwikkeling van Japan en Zuidoost Azië in de 16^e en 17^e eeuw.

Kofun is de Japanse benaming voor deze grafheuvels en dat is toepasselijk, omdat ze zijn gebouwd tussen het einde van de 4^e en 5^e eeuw, wat het hoogtepunt van de Kofun-periode was. Deze 49 kofun liggen op een plateau vlak boven Osaka wat in die tijd het centrum was van politiek en cultuur.

Kofun kunnen verschillende groottes en vormen hebben, bijvoorbeeld van schelpen, vierkanten of cirkels. De meest unieke en bekende vorm van een kofun is het sleutelgat, waarvan de grootste een lengte van bijna 500 meter heeft. Doordat dit de graven van de elite zijn, werden er in de graven een grote reeks aan funeraire voorwerpen gevonden, zoals wapens, ornamenten en harnassen. Van binnen zijn de graven versierd met kleifiguren in de vorm van cilinders, huizen, gereedschappen, wapens en menselijke silhouetten.

Van alle 160.000 kofun in Japan zijn deze 49 geselecteerd door UNESCO, vanwege de rijke materiële weergave van de Kofun-periode. Daarnaast tonen deze kofun duidelijk de verschillende sociale klassen van die periode en ze weerspiegelen een zeer geavanceerd funerair systeem.

​

Het afgelegen eiland Okinoshima ligt zo’n 60 kilometer van de westkust van het eiland Kyushu. Het bergachtige eilandje wordt beschouwd als heiligdom van de shinto-religie, een traditionele Japanse godsdienst. De archeologische sites die op het eiland zijn bewaard gebleven, zijn vrijwel intact en leveren een chronologisch overzicht van de rituelen die op het eiland werden uitgevoerd van de vierde tot de negende eeuw na Christus. Tijdens deze rituelen werden offers op diverse plaatsen op het eiland achtergelaten. Veel objecten zijn met buitengewoon vakmanschap vervaardigd en kwamen van overzee. Ze laten van de intensieve relaties die het Japanse eilandenrijk onderhield met het Koreaanse schiereiland en het Aziatische continent zien.

Het eiland van Okinoshima is een integraal onderdeel van het grote heiligdom van Munakata en wordt nog altijd als heilig beschouwd. Er mogen geen vrouwen op Okinoshima komen. Voordat mannen voet aan land zetten, moeten ze zich uitkleden en ritueel worden gereinigd. Het eiland is slechts één keer per jaar toegankelijk voor bezoekers.

​

Samen met 16 andere gebouwen, verdeeld over 7 landen, is het National Museum of Western Art in Tokyo in 2016 toegevoegd aan de UNESCO werelderfgoedlijst. Deze gebouwen zijn allemaal ontworpen over een periode van 50 jaar door de Zwitsers-Franse architect Charles-Édouard Jeanneret, beter bekend als Le Corbusier.

Wat deze 16 gebouwen bijzonder maakt, zijn de nieuwe architecturale oplossingen en technieken die de Moderne Beweging in de 20ste eeuw ontwikkelde en toepaste om tegemoet te komen aan de behoeften van de samenleving.

Het National Museum Of Western Art werd in 1959 gebouwd en is in Japan het enige dat door Le Corbusier ontworpen is. Het museum was gewijd als een symbool van de hervatte diplomatieke banden tussen Japan en Frankrijk na de Tweede Wereldoorlog.

Le Corbusier was geboren in Zwitserland in 1887 en werd later Frans staatsburger. Hij werd beschouwd als een van de toonaangevende architecten van de 20^e eeuw en een pionier in de moderne architectuur. Le Corbusier overleed in 1965.

​

In het gebied onder Osaka ligt in de dichtbeboste wouden, het Kii-gebergte. In dit gebergte bevinden zich drie heilige plaatsen: Kumano Sanzan, Yushino & Omine en Koyasan. Wat deze drie plaatsen zo bijzonder maakt is dat ze een duidelijk weerspiegeling zijn van het Shintoïsme, waarbij de natuur  en het boeddhisme wordt aanbeden, dat was geïntroduceerd door China en Korea.

Alle drie deze plaatsen liggen op de pelgrimsroutes naar de oude hoofdsteden Nara en Kyoto. Deze pelgrimsroutes zijn nog steeds een groot onderdeel van de Japanse cultuur en worden veel bezocht door toeristen en voor rituele doeleinden. Jaarlijks trekken deze plaatsen tot wel 15 miljoen bezoekers.

Kumano Sanzan is een overkoepelende term voor 3 grote tempels, die aan de zuidoost kant van het Kii-gebergte liggen: de Hongu Taisha tempel, de Hayatama Taisha tempel en de Nachi Taisha tempel. Oorspronkelijk hadden deze drie tempels allemaal hun eigen vorm van natuuraanbidding, maar later in de 10^e eeuw zijn ze alle drie onder invloed van het Boeddhisme dezelfde drie beschermgoden gaan aanbidden. Deze drie goden van Kumano Sanzan hadden een unieke mix van Shinto en Boeddhisme en werden daarom beschouwd als de sterkste goden van Japan. In de 11^e eeuw is de Kumano Sanzan een pelgrimsbestemming geworden voor de keizerlijke familie en aristocraten. Later in de 15^e eeuw werden de tempels voornamelijk door gewone Japanners bezocht. De Kumano Sanzan wordt nog steeds beschouwd als een heilige verblijfsplaats van de goden.

Yushino & Omine is een heilige plaats dat bestaat uit steile bergen, die een hoogte van meer dan 1000 meter kunnen bereiken. Halverwege de 10^e eeuw had deze regio de status van de meest heilige berg in Japan. De status was zelfs zo hoog dat ze er in China vanaf wisten.

Koyasan is een heilig Shingon Boeddhistisch tempel complex opgericht door de hoge priester Kukai, postuum bekend als Kobo Daishi (774 – 835). Kukai is één van de beroemdste mensen in de geschiedenis van Japan. Niet alleen was hij de oprichter van de Shingon school voor het Boeddhisme, hij was ook dichter, engineer en kalligraaf. Daarnaast heeft hij ook het Kana letterschrift ontwikkeld.

Het centrum van Koyasan is de Kongobu-ji Tempel die in 816 is gebouwd. Dit heilige complex is is te vinden bij een indrukwekkende 26 meter hoge houten poort.

​

Gelegen tussen heuvelachtige bossen is Nikko, ligt één van Japans belangrijkste bezienswaardigheden. Deze bezienswaardigheden laten de architectonische stijl van de edo periode zien.

Tōshō-gū

De belangrijkste bezienswaardigheid in Nikko is de tempel Tōshō-gū. De tempel is gebouwd in 1617 tijdens de Edo periode. Later is de tempel uitgebreid en vergroot. Jaarlijks is er een festival rondom de Tōshō-gū tempel, de Reitaisei oftewel het grote festival.

Taiyuinbyo

Net als de Tōshō-gū, beschikt de Taiyuinbyo over een mix van boeddhistische en Shinto structuren. De Tiayuinbyo tempel ligt van alle tempels op de mooiste plek tussen de bossen en met mos begroeide bouwwerken.

Rinnoji

De Rinnoji tempel is een van de belangrijkste tempels van Nikko. De tempel werd gebouwd door Shodo Shonin, een Boeddhistische monnik die het Boeddhisme in de 8e eeuw introduceerde. Het hoofdgebouw van de tempel, de Sanbutsudo, herbergt grote gouden houten beelden van Amida, Senju-Kannon en Bato-Kannon. Deze drie goden zijn belangrijke boeddhistische figuren.

Futarasan Shrine

De Futarasan Shrine staat naast de Toshogu. De Futarasan Shrine werd in 782 gebouwd door Shodo Shonin, een Boeddhistische monnik die ook de nabijgelegen Rinnoji Temple bouwde. Deze shrine is gewijd aan de goden van de drie meest heilige bergen van Nikko: Mount Nantai, Mount Nyoho en Mount Taro. Futarasan is een andere naam van Mount Nantai, de meest prominente van de drie bergen.

Shinkyo Bridge

De Shinkyo Bridge ligt op een kilometer van het heiligdom, en behoort ook tot Futarasan Shrine. De Shinkyo brug (‘heilige brug’) is te vinden bij de ingang van waar de heiligdommen en tempels van Nikko beginnen. In Japan vinden ze deze brug één van de drie mooiste bruggen van Japan, samen met Iwakuni’s Kintaikyo en Saruhashi, die in Yamanashi Prefecture bevinden.

Van halverwege de 19^e eeuw tot begin 20^ste eeuw had Japan te maken met snelle industrialisatie. Deze industrialisatie kwam opgang, doordat het feodale Japan op zoek ging naar technologieën uit Europa en Amerika. Deze technologieën werden vervolgens aangepast aan wat Japan als land nodig had en aan de sociale tradities. In het zuidwesten van Japan liggen 23 onderdelen bij elkaar die je kan bewonderen, aan de hand van de ontwikkeling in de staalindustrie, scheepsbouw en de mijnbouw. Deze onderdelen worden beschouwd als de eerste succesvolle overgang van Westerse-stijl industrialisatie naar een niet-Westers land.

​

In 1872 werd de Tomioka zijdefabriek geopend. Het was de eerste moderne fabriek die de cocons van zijderupsen verwerkte tot ruw zijde, door middel van geïmporteerde Franse machines. Het zijdemolencomplex werd met behulp van Franse specialisten gebouwd als een modelfabriek om de kwaliteit van in Japan geproduceerde zijde te verbeteren. Er werd gebruik gemaakt van moderne machines en geavanceerde arbeidsomstandigheden voor de werknemers. Dit alles was onderdeel van de vergaande inspanningen van de Japanse overheid in de Meiji periode om Japan te moderniseren en het Westen bij te benen.

Het Tomioka erfgoed bestaat uit vier locaties, die de verschillende fases van de productie van ruw zijde laten zien. De eerste is de kwekerij voor de coconproductie. Daarnaast stond een koele opslagplaats voor de zijdewormen. De derde is de molen waar de cocondraden werden gehaspeld en ruwe zijde werd gesponnen en tot slot nog de school voor onderwijs over de zijdecultuur.

Het zijdemolencomplex van Tomioka kreeg in 2014 de UNESCO status, omdat het zo’n belangrijke rol heeft gespeeld in de vernieuwing van de zijdecultuur en de Japanse zijde-industrie in eind 19^e eeuw. Ook markeerde het de intrede van Japan in het moderne, geïndustrialiseerde tijdperk en dat zorgde ervoor dat Japan wereldleiderschap werd in de export van ruwe zijde, voornamelijk naar Europa en de Verenigde Staten.

De Ogasawara eilanden, buiten Japan ook wel Bonin eilanden genoemd, is een eilandengroep in de Grote Oceaan zo’n 1.000 kilometer ten zuiden van Tokyo. Bestuurlijk gezien vallen de eilanden onder de autoriteit van de hoofdstad van Japan, Tokyo. De naam Bonin eilanden komt van het Japanse woord Bunin, wat betekent geen mensen of onbewoond. Van de in totaal 30 subtropische en tropische eilanden zijn alleen Chichijima (betekenis: vader-eiland) en Hahajima (betekenis: moeder-eiland) bewoond. Verdeeld over deze twee eilanden wonen ongeveer 2.700 mensen. De enige verbinding met het vaste land is een ferry vanuit Tokyo. Die reis duurt 24 uur. De Ogasawara Eilanden liggen op ongeveer dezelfde hoogte als Okinawa en hebben een soortgelijk subtropisch klimaat. Toeristen komen graag naar de eilanden, vanwege de ongedwongen laid-back sfeer. Snorkelen, duiken, whale watching en surfen zijn dan ook populaire activiteiten. Ook de regenwouden zijn prettig om in te vertoeven.

De Ogasawara eilanden hebben veel bijzondere dieren en planten die unieke evolutionaire processen hebben ondergaan. Dit heeft geleid tot de bijnaam van de eilanden van ‘De Galápagos van de Orient’, en hun benoeming als een natuurlijke World Heritage Site op 24 juni 2011. De reuzeninktvis (genus Architeuthis) werd gefotografeerd bij de Ogasawara eilanden voor het eerst in het wild op 30 september 2004, en werd levend gefilmd in december 2006.

Shirakami-Sanchi is een national park in het noorden van het Japanse eiland Honshu. Het bergachtige gebied strekt zich uit over de prefecturen Akita en Aomori en heeft een oppervlakte van 1300 km². Daarvan staat 169,7 km² op de werelderfgoedlijst van UNESCO. In het gebied zijn de zwarte specht, Japanse bosgems, zwarte beer, Japanse makaak, Aziatische zwarte beer en 87 soorten vogels te vinden. Er komen meer dan 500 plantensoorten voor in het Shirakami-Sanchi woud. Het gedeelte dat op de erfgoedlijst staat is alleen toegankelijk met toestemming van het Japanse Agentschap van Bosbeheer. In dit deel van het park zijn ook geen paden aanwezig. Rondom het gebied ligt een bufferzone van 6.800 hectare, waar ook niet gejaagd mag worden.

​

In het noordoosten van Hokkaido, het meest noordelijke eiland van Japan, bevindt zich Shiretoko. Shiretoko is een schiereiland en één van Japans mooiste en onaangedane Nationale Parken. Op driekwart van het schiereiland houden alle wegen op waardoor het meest noordelijke puntje alleen te voet of per boot bereikt kan worden.

Tot het erfgoedgebied behoort niet alleen het schiereiland zelf maar ook het omringende zeegebied. Shiretoko is daarom een goed voorbeeld van de interactie tussen ecosystemen die op het land en in de zee voorkomen. De productiviteit van deze ecosystemen is buitengewoon hoog en wordt grotendeels beïnvloed door de vorming van het seizoensgebonden zee-ijs langs de kust van de Okhotsk zee.

Het Shiretoko schiereiland is thuis van vele bedreigde zee- en trekvogels, een aantal zalmachtige, verschillende walvissoorten en dieren zoals beren, herten en vossen.

​

Yakushima is een subtropisch eiland dat net buiten de zuidkust van Kyushu ligt en onderdeel is van de Kagoshima prefectuur. Het eiland bestaat bijna volledig uit dichtbegroeide cederbossen, watervallen en dekens van mos. Sommige van de cederbomen zijn meer dan duizend jaar oud en daarmee de oudste levende bomen van Japan. De bomen hebben zelfs een speciale naam: Yakusgi (een combinatie van Yakushima en sugi, de Japanse benaming voor ceder).

Doordat Yakushima bergen van bijna 2000 meter hoog heeft heerst er een zeer vochtig klimaat. Het regent er vrijwel iedere dag en de Japanners beweren zelfs dat “35 dagen per maand regent”.  

Yakushima wordt voornamelijk bewoond door herten en makaken en in de zomermaanden komen de schilpadden het strand op om eieren te leggen.

Onder wandelaars is Yakushima een populair eiland om te bezoeken en jaren lang werd er niks tegen het toenemende toerisme gedaan, totdat Yakushima in 1993 op de UNESCO Werelderfgoedlijst is komen te staan. Sindsdien worden er allerlei acties ondernomen om de impact van het aantal reizigers te verkleinen.